Van Idiotville naar Boerengat
Introductie in Idiotville | Lezen in Idiotville | Idiotville vragen & antwoorden | Idiotville kopen of krijgen | Idiotville commentaren | Idiotville interviews
Hell’s Gates
Sarah Island, Tasmanië, Australië
Na een lange zeereis kwam dat vreselijke moment dat ieders gemoed ineen deed krimpen: Hell’s Gates. Wie erdoorheen voer, wist wat hem te wachten stond: onderwerping aan een genadeloos kampregime op een naargeestig eiland in een uithoek van de wereld. Macquarie Harbour Penal Station, het achter de poorten van de hel gelegen einddoel van de tocht, stond bekend als het ergste strafkamp van het gehele British Empire.
Niet alleen de gevangenen noemden de haveningang Hell’s Gates, ook de schippers die veroordeelden afleverden noemden het zo. Verraderlijke stromingen maakten het navigeren in deze haven tot een hachelijk avontuur. Was het schip veilig en wel de hele Atlantische Oceaan in de lengte overgestoken, dan verging het soms alsnog in de haven. Menig veroordeelde verdronk in Hell’s Gates nog voor hij in het strafkamp opgesloten kon worden. Misschien wel een geluk bij een ongeluk.
Het massaal deporteren van Britse veroordeelden kwam in de 18de eeuw op gang. De overheid wilde hiermee de druk op de uitpuilende gevangenissen in het sociaal onrustige Engeland verlichten. Daar zorgde de industriële revolutie voor almaar grotere armoede en ongelijkheid. De zware straffen, waaronder het ophangen van kinderen voor kleine vergrijpen, misten hun effect en wekten alleen maar meer woede en weerzin op.
En toen was daar die uitweg: deportatie van criminelen. In eerste instantie werden hiervoor de Britse koloniën in Noord-Amerika gebruikt, maar deze mogelijkheid verviel toen de Verenigde Staten zich onafhankelijk maakten. De Britten, inmiddels zestigduizend criminelen lichter, hadden de smaak van het deporteren te pakken en vervolgden hun ‘criminal disposal’ in kolonie Australië. Hier werden nog eens 162.000 Britse misdadigers gedumpt. Dat waren overigens niet allemaal topcriminelen, ook menig kruimeldief werd richting Australië afgevoerd.
De meest rebelse types werden samen met de echte zware jongens opgesloten achter de Hell’s Gates. Naar verluidt raakte ‘de hel’ zo overbevolkt dat je er alleen nog op je zij kon slapen. De veroordeelden zaten permanent in de ketenen, ook tijdens het werk gingen die niet af. Maar zeg nooit dat ontsnappen onmogelijk is, want geboefte ziet de kans om weg te komen van de gekste plekken. Geen Alcatraz en Hell’s Gates veranderen daar wat aan.
Het lukte onder andere Matthew Brady om te ontsnappen. De gentleman bushranger, zo genoemd vanwege zijn ‘welgemanierde stijl van beroven’, glipte weg vanachter de poorten van de hel en wist ‘netjes’ stelend en rovend uit de handen van de autoriteiten te blijven. Brady bleek een goed gevoel voor public relations te hebben en verschafte zich zelfs een zekere heldenfaam door tegen iedereen die het maar horen wilde te verkondigen dat hij nooit vrouwen beroofde of zelfs maar beledigde. Toen de gouverneur er genoeg van had en een prijs op zijn hoofd zette, loofde Brady heel stoer een prijs uit op het hoofd van de gouverneur, te weten twintig gallon rum. Uiteraard als gentleman geroofd.
Het was de gouverneur die het pleit won. Brady werd verraden door een andere loslopende gevangene, die er behalve het prijzengeld ook kwijtschelding van straf mee verdiende. Vrouwelijke bewonderaars lieten bloemen bezorgen in Brady’s cel, maar lang heeft hij daar niet van kunnen genieten. De gentleman-dief werd veroordeeld tot de galg. Vlak voordat het vonnis werd voltrokken, ontdekte hij dat zijn buurman aan de galg een bekende seriemoordenaar was. Woedend eiste Brady dat men hem in beter gezelschap op zou hangen. Aan die laatste wens kon, bij gebrek aan dat betere geboefte, geen gehoor worden gegeven.
De onbetwiste boeienkoning van Hell’s Gates is Alexander Pearce. Hij was de enige die zich er tot tweemaal toe uit de voeten wist te maken. De eerste keer zagen hij en zeven anderen kans te vluchten. Pearce werd drie maanden later alleen opgepakt. Bij zijn aanhouding verklaarde hij doodleuk dat hij al zijn ontsnappingsmaatjes had opgegeten. Het verhaal werd lachend terzijde geschoven als zijnde een smoes ter bescherming van de voortvluchtigen. Pearce werd teruggebracht naar Hell’s Gates en ontsnapte wederom. Ditmaal waren de vluchters met zijn tweeën. Toen Pearce een dag of tien later gepakt werd, waren er van zijn maatje nog slechts enkele lichaamsdelen over.
Verder lezen in Idiotville
Ave Maria Town
Gropecunt Lane
Hell’s Gates
Rough and Ready (Republic)
Terug naar Lezen in Idiotville
Introductie in Idiotville | Lezen in Idiotville | Idiotville vragen & antwoorden | Idiotville kopen of krijgen | Idiotville commentaren | Idiotville interviews