Van Idiotville naar Boerengat

Introductie in Idiotville | Lezen in Idiotville | Idiotville vragen & antwoorden | Idiotville kopen of krijgen | Idiotville commentaren | Idiotville interviews

Idiotville vragen & antwoorden

Vraag 1: Waar gaat ‘Van Idiotville naar Boerengat’ eigenlijk over?

Harry: ‘Idiotville’ is een soort reisgids met vreemde verhalen van plaatsen met vreemde namen.

Een aantal thematische tochten (De Ranzige Zielen Trektocht, De Hel & Verdoemenis World Tour, Het Pastorale Pad en Gewoon Vreemd De Wereld Rond) voeren de lezer kris kras door, langs en over continenten, steden, dorpen, straten, steegjes, kliffen, eilanden, vulkanen, woestijnen, gletsjers, bergtoppen, baaien, meren, weilanden, mijnen, strafkampen en een piepklein ex-republiekje.

Hier stuit je op bisschoppen die bordelen runnen, ontsnapte gevangenen die elkaar opeten, een goed bezochte jaarlijkse hoerenkermis, een geniale truc om de belasting te ontduiken, grof geld verdienende dot.com-ondernemers, een beroemdheid aan de schandpaal, florerende drugshandelaren, een communistische leider die in Cadillacs rond zijn paleizen racet, bomen die het tot bedevaartoord schoppen, massaal in zee gedumpte Amerikaanse producten en met kokend water gooiende smokkellaarsvrouwen. Leer de mens kennen!

‘Idiotville’ is niet alleen een aardig reisboek voor de leunstoel-toerist, ook de doorgewinterde globetrotter kan zijn tanden erop stukbijten. Een knappe jongen die aan de hand van ‘Idiotville’ de wereld in 80 dagen weet te ronden.

Oh ja, neem ‘Idiotville’ niet mee naar Noord-Korea, dat is zeer riskant. ‘Idiotville’ is namelijk weinig vleiend voor hun leiders.

Vraag 2: Altijd al een boek willen schrijven?

Harry: NEEEE, dat was wel zo ongeveer het laatste dat ik wilde! Ik heb heel lang een uitgesproken pesthekel gehad aan schrijven. Alle voor scholen geproduceerde opstellen en werkstukken liepen uit op grote mislukkingen. Er deugde niets van volgens maar pensioen snakkende docenten…. die nog gelijk hadden ook.

De prachtigste ideeën schoten me te binnen, maar ze waren alleen nooit vergezeld van een openingszin. En dat is lastig. Schrijven met pen en papier betekent nu eenmaal beginnen bij het begin.

Als ik dan eindelijk een paar woorden had geschreven vond ik dat het niet goed was en begon weer overnieuw. Na eindeloos veel pogingen stond er dan een uiterst matige van compromissen aan elkaar hangende openingszin die ik dan van pure ellende maar accepteerde. Ik moest verder. Daarna begon alles weer van voor af aan, nu voor zin twee. Deze bleek vervolgens niet aan te sluiten bij zin één zodat die weer overnieuw moest…  

Het aldus tergend langzaam naast een berg proppen ontstaande schrijfsel bewoog zich voort als een alle kanten op glibberende auto met kapotte remmen op een spekgladde aflopende weg terwijl er voortdurend deuren, spatborden en lampen vanaf vallen. Aan het einde van de weg een blinde muur. 

En dan heb ik het nog niet gehad over mijn onleesbare handschrift. Ik deed echt wel mijn best om netjes te schrijven maar het lukte gewoon niet. En als het een beetje lukte vergat ik een letter in een woord en moest alles opnieuw.

Ik vond nog een manier van schrijven uit waarbij ik elke zin op een reepje papier schreef zodat ik heen en weer kon schuiven met zinnen. De proppen papier werden propjes papier, maar nog steeds was schrijven een gebed zonder einde en zonder begin. 

Afschuwelijk dat schrijven!

Vraag 3: Maar je schrijft! Er is een wonder geschied!

Harry: Als je dat zo wilt noemen…. In werkelijkheid gebeurde er iets heel gewoons. Op een mooie zonnige juni-dag in 1993 kocht ik een computer nadat ik over de schouder van een nerd-vriend een glimp van het ontluikende internet had opgevangen. Microsoft zag bij monde van Bill Gates toen nog niets in dat nieuwe medium voor freaks, maar mij leek het geweldig. Je kon iets maken en publiceren zonder er ook maar aan iemand toestemming voor te hoeven vragen. Is dat gaaf of niet! 

En toen gebeurde het. Alles wat schrijven met pen en papier zo moeilijk had gemaakt bleek op de computer kinderlijk eenvoudig. Je hoefde er maar vier simpele handelingen voor te leren: typen, knippen, kopiëren en plakken. Nee, vijf; opslaan is ook handig om te kunnen. 

En dan is er nog een groot bijkomend voordeel; computerteksten zijn, in tegenstelling tot mijn handschrift, wel leesbaar.

Bij gebrek aan een tekstverwerkingsprogramma diende het onopgesmukte e-mailprogrammaatje Eudora (versie 1 punt niks) als tekstverwerker. Het programma vulde zich in een razend tempo met verhalen. Want e-mailen, met wie zou ik dat moeten doen? Ik kende aanvankelijk maar 1 persoon met een e-mailadres; de eerder genoemde nerd-vriend en die wilde ik niet voortdurend lastigvallen.

Aan de hand van mijn geliefde Eudora ontwikkelde het gehate schrijven zich in no-time tot een passie. Het op één floppy passende programmaatje werd ook een vast reismaatje dat moeiteloos autonoom kon draaien op afgeragde computers in vage Latijns-Amerikaanse internetcafeetjes waar ze bij voorkeur de verlichting boven de plafondventilators hadden opgehangen zodat je in stroboscopisch licht zat te werken. Naast het internetcafé bij voorkeur een bar of een sportschool met keiharde muziek. Horen en zien verging je dus meestal. Het gaf allemaal niks, ik kon overal schrijven en mailen. Ik kon de wereld rond met Eudora. Alleen nog mijn schrijfsels zien te verkopen.

Natuurlijk had ik het schrijven ook wel ontdekt op een ander tekstverwerkingsprogramma, maar uit sentimentele overwegingen zeg ik graag dat het allemaal komt door Eudora, mijn digitale muze.

Introductie in Idiotville | Lezen in Idiotville | Idiotville vragen & antwoorden | Idiotville kopen of krijgen | Idiotville commentaren | Idiotville interviews