Idiotville vragen en antwoorden

Van Idiotville naar Boerengat

Idiotville vragen & antwoorden

Vraag 1: Waar gaat ‘Van Idiotville naar Boerengat’ eigenlijk over?

Harry: ‘Idiotville’ is een soort reisgids met vreemde verhalen van plaatsen met vreemde namen. Een aantal thematische tochten (De Ranzige Zielen Trektocht, De Hel & Verdoemenis World Tour, Het Pastorale Pad en Gewoon Vreemd De Wereld Rond) voeren de lezer kris kras over alle continenten, langs steden, dorpen, straten, steegjes, kliffen, eilanden, vulkanen, woestijnen, gletsjers, bergtoppen, baaien, meren, weilanden, mijnen, strafkampen en een piepklein ex-republiekje.

Op die plaatsen vind je bisschoppen die bordelen runnen, ontsnapte gevangenen die elkaar opeten, een goed bezochte jaarlijkse hoerenkermis, een geniale truc om de belasting te ontduiken, grof verdienende dot.com-ondernemers, een beroemdheid aan de schandpaal, florerende drugshandel, een communistische leider die in Cadillacs rond paleizen racet, bomen die het tot bedevaartoord schoppen, massaal in zee gedumpte Amerikaanse producten en met kokend water gooiende smokkellaarsvrouwen. Leer de mens kennen!

‘Idiotville’ is niet alleen een aardig reisboek voor de leunstoel-toerist, ook de doorgewinterde globetrotter kan zijn tanden erop stukbijten. Een knappe jongen die aan de hand van ‘Idiotville’ in 80 dagen rond de wereld trekt.

Oh ja, neem ‘Idiotville’ niet mee naar Noord-Korea, daar wordt het gecensureerd. ‘Idiotville’ is namelijk weinig vleiend over hun leiders.

Vraag 2: Altijd al een boek willen schrijven?

Harry: NEE! Ik heb lang een uitgesproken pesthekel gehad aan schrijven. Alle voor scholen geproduceerde opstellen en werkstukken liepen uit op rampen. Ze deugden niet volgens maar pensioen snakkende docenten…. die nog gelijk hadden ook.

De prachtigste ideeën schoten me te binnen, maar ze waren alleen nooit vergezeld van een openingszin. En dat is lastig. Schrijven met pen en papier betekent nu eenmaal beginnen bij het begin.

Als ik dan toch maar begon bleef ik eindeloos beginzinnen herschrijven. Overleefde zo’n beginnend epistel op wonderbaarlijke wijze de prop-status dan bewoog het zich voort als een slippende auto op een gladde weg bestuurd door iemand met een zware kater.

En dan heb ik het nog niet gehad over mijn onleesbare handschrift. Afschuwelijk dat schrijven!

Vraag 3: Maar je schrijft! Er is een wonder geschied!

Harry: Als je dat zo wilt noemen…. In werkelijkheid gebeurde er iets heel werelds. Op een mooie zonnige dag in 1993 kocht ik een computer nadat ik over de schouder van een nerd het ontluikende internet had gezien. Microsoft zag toen nog niets in dat nieuwe medium, maar mij leek het geweldig. Je kon iets maken en publiceren zonder daar ook maar aan iemand toestemming voor te hoeven vragen.

Behalve het in het kinderschoenen staande internet ontdekte ik nog wat. Alles wat schrijven op papier zo moeilijk had gemaakt bleek op de computer ineens kinderspel. Een kwestie van tikken, knippen en plakken. En ook niet onbelangrijk; computerletters zijn, in tegenstelling tot mijn handschrift, wel leesbaar.

Het kale onopgesmukte e-mailprogrammaatje Eudora (versie 1 punt nog wat) vulde zich in een razend tempo met verhalen een een steeds langer wordende lijsten met hele en half uitgewerkte ideeën. Ik gebruikte dat e-mailprogramma aanvankelijk overigens nauwelijks om te e-mailen. Met wie zou ik dat moeten doen? Ik kende destijds maar 1 persoon met een e-mailadres; de eerder genoemde nerd.

Aan de hand van mijn geliefde Eudora ontwikkelde het gehate schrijven zich in no-time tot een passie. Het op een floppy passende programmaatje werd ook een vast reismaatje dat moeiteloos autonoom kon draaien op afgeragde computers in de links en recht opduikende internetcafeetjes.

Natuurlijk had ik het schrijven ook wel ontdekt op andere tekstverwerkingsprogramma’s, maar uit sentimentele overwegingen zeg ik graag dat het allemaal de schuld is van Eudora, mijn digitale muze.

Harry van Veen | Tekstschrijver

Idiotville vragen en antwoorden

One comment

Cancel